از وقتی که صبا در یورش وحشیانه نیروهای مالکی به کمپ پناهندگان بی سلاح اشرف قسمت بالای پایش مورد اصابت قرار گرفت و شاهرگ و استخوان اصلی اش شکست، من تمام سعی ام را کردم که ذره ای احساس انسانی در جلادانی که مالکی به عنوان دکتر و محافظ بر ما گماشته برانگیزم تا شاید صبا زنده بماند، اما بزودی متوجه شدم که آنها یک تونل جهنمی درست کرده اند تا هر کس را که در صحنه نتوانسته اند به قتل برسانند در این تونل تحت نام درمان او را زجرکش و تمام کش کنند. از بیمارستان موسوم به عراق جدید در اشرف تا جاده اصلی که به بعقوبه میرود حدود دو کیلومتر راه است، در این مسیر در هفت نقطه ما را متوقف کردند . در آخرین نقطه به سرگرد عراقی که ستون را بی دلیل متوقف کرده بود و می خواست نفرات همراه بیماران را به اشرف برگرداند تذکر دادم وضع صبا وخیم است و باید فوری اجازه حرکت دهید، زیر لبی به نفر کنار دستی اش گفت ، چه خوب ماهم می خواهیم اینها بمیرند.  بعد از دو ساعت به جاده اصلی رسیدیم. این اولین منزل وقت کشی بود، بعد ما را به بیمارستان بعقوبه بردند در حالی که دکتر عمر خالد رئیس بیمارستان  مستقر در اشرف می دانست  که عمل مورد احتیاج صبا فقط در بغداد میسراست. اعزام به بعقوبه بخش دیگری از سناریو اتلاف وقت بود.
در بعقوبه وقتی پزشکان گفتند صبا باید فوری به بغداد اعزام شود، این کلمه فوری، دستاویز ایجاد صحنه دیگری از شقاوت جلادان مالکی شد. همان افسر عراقی که به او رائد یاسر می گفتند، نزد من آمد و برای نجات جان صبا گفت از مقاومت جدا شو همین الان بهترین امکانات را برای درمانش فراهم می کنم. و بعد تو و او را به بهترین کشورها مثل فرانسه یا هرجا که تو بخواهی می فرستم.
یاد اوین و بازجوئی های سال ۶۰ افتادم.
 صبا هم از کودکی با درودیوار زندان آشنا بود. با صدای شکنجه می خوابید و با صدای شکنجه بیدار می شد.
سرانجام پس ازگذران دوران کودکی در رنج بسیار، از ایران خارج شدیم. و به اشرف آمدیم و بعداز مدتی صبا را با خواهرش به آلمان فرستادیم، جائی که همه گونه امکانات درس و زندگی را دراخیتار داشت. اما گویی همین صدای شکنجه در طول زندگیش همواره درگوشش بود. این صدا بزودی تبدیل به صدای شکنجه تمام ملت ایران توسط رژیم ولایت فقیه شد. و صبا را برای رهایی میهن، به تلاش وا داشت.
سرانجام صبا اشرف را انتخاب کرد. جائی که عاشقان آزادی ایران پناه گرفته اند.
 و حالا صبای تیر خورده  با من بعداز اینکه نصف روز برای مداوا از اشرف تا بعقوبه ما را سردوانده اند و درحالی که هر لحظه در اثر خونریزی داخلی مثل شمع در جلوی چشمانم آب می شود، باید یک بار دیگر، هردویمان آزمایش پس می دادیم، اما پاسخ ما را امام حسین با هیهات من الذله از پیش داده بود. به افسر عراقی گفتیم ما در عراق توقع امکانی بیش از آنچه مردم عراق دارند نداریم، و توهم بهتر است آن امکانات را که داری برای خودت استفاده کنی. و فقط ما را سریع به بغداد برسانی. همین پاسخ کافی بود که دشمن زجرکش کردن صبا را با اتلاف وقت بیشتر دنبال کند، تا حدی که بعداز نزدیک ۱۴ ساعت خونریزی داخلی در ساعت ۲۱شب او را به اتاق عمل رساندند، و در شرایطی که من اجازه تحرک نداشتم از من می خواستند که خون برایش تهیه کنم. نتیجه این تونل شکنجه چیزی جز شهادت صبا نبود، و داغ چهره معصومش که ساعت ها در بیهوشی نفس نفس می زد،تا ابد بردل من حک شد. جانیان حتی پیکرش را هم به من نداده اند، و از آن به عنوان حربه دیگری برای عذاب من و خواهرش استفاده می کنند.
آیا صدای صبا را کسی شنید؟ سهم صبا از حقوق انسانی و حقوق بشر کجاست؟ سهم خواهران و برادران صبا در شهر اشرف چطور؟
راستی آیا در پشت عباراتی مثل « کنوانسیون چهارم ژنو» «حقوق پناهندگی» « اصل آر توپی» «حقوق بشر» و ...وجدان های بیداری هم هست که بپرسد چرا؟ چرا مالکی به دستور رژیم آخوندهای حاکم بر ایران، خون مجاهدین را می ریزد، و از کسی صدائى در نمی آید؟ آیا صدای صبا را نشنیدید؟ او در آخرین پیامش گفت: تا آخر ایستاده ایم تا آخر بایستید.
بله ما در هرصورت راهمان را با ایستادگی برسر اصولمان باز می کنیم، اما شما......؟