آقای کوبلر عزيز،
ما امضا کنندگان می خواهيم نگرانيهای خود را در ادامه نامه ۱۳ژانويه نماينده ساکنان اشرف به دبيرکل ملل متحد، با شما در ميان بگذاريم:
۱-ما در تاريکی نگه داشته شده ايم و يونامی درباره کمپ ليبرتی و شرايط آن و حداقل اطمينانهای لازم با ما شفاف نبوده است.
اين درحالی است که تا امروز فقط تعداد اندکی از ما توانستند در روز ۱۳دسامبر تنها به مدت ۱۵دقيقه شما را ببينند و شما قول داديد که دوباره برای ديدار ساکنان اشرف و شنيدن آنها خواهيد آمد. هم چنان که می دانيد ۴۰۰نفر از ما بعد از دريافت نامه شما در ۲۸دسامبر، به درخواست خانم رجوی آماده بوديم که با خودروها و اموال منقولمان به ليبرتی برويم اما موافقت نشد و ما اکنون به کلی مأيوس شده ايم.
۲-اظهارات اخير نخست وزير مالکی عليه ساکنان اشرف به عنوان «منافقين»، «تروريست»، « جنايتکار» و متهم کردن ما به انجام « جنايتهای بی رحمانه در عراق» و «قتل شخصيتهای سياسی و مذهبی در ايران» در مورد استمرار همان هدفهای حملات ژوئيه ۲۰۰۹ و آوريل ۲۰۱۱ جای ترديد باقی نمی گذارد. آن چه جديد و برای ما يک سؤال جدی است اين است که يونامی چرا در راستای پروژه زندان سازی تحت نام مکان موقت انتقالی (TTL)، جواز قتل ساکنان اشرف و انهدام نيروی اصلی اپوزيسيون ايران را برای دولت عراق در صورتی که ما تن به جابه جايی امضاء شده از سوی شما ندهيم فراهم می کند؟
۳- چرا ساکنان اشرف که بايد به ليبرتی بروند تا امروز کمترين اطلاعی از شرايط آن ندارند؟ چرا تا به حال يونامی نتوانسته است موافقت بازديد چند نفر از ما از ليبرتی را به دست بياورد و چرا درباره علت آن موضعگيری نمی کند؟ چرا شما هيچ کدام از سؤالات ما درباره ليبرتی را که از طريق نمايندگانمان در اشرف و در خارج از عراق تقديمتان شده است تا امروز جواب نمی دهيد؟
۴-چرا بدون اطلاع و موافقت ما در مورد سرنوشت مان با دولت عراق يادداشت تفاهم امضا شد در حالی که رهبری اشرف گفته بود شما هم چنان که در بيانيه های دبيرکل ملل متحد آمده است اين کار را با رضايت ما انجام خواهيد داد. آيا قرار است به همين شيوه کميساريا هم وارد شده و استانداردها را تأييد و ما را بر خلاف ميل و اراده آزادمان ناگزير از جابه جايی به اصطلاح داوطلبانه يی کند که اگر آن را نپذيريم در اشرف کشته می شويم؟ آيا بايد منتظر شروع دور بعدی موشکها يا حملات زمينی باشيم؟
۵-با کمال تأسف ما تا امروز هر قدر جستجو کرديم نامه ۲۸دسامبر شما به ساکنان اشرف را بر روی سايت يونامی پيدا نکرديم و هيچ کس به ما جواب نمی دهد که چرا؟ هم چنان که نمی دانيم چرا در مذاکرات مربوط به سرنوشت ما، نه ما، نه نمايندگان و نه حتی وکلای ما شرکت داده نمی شوند؟ وقتی شاکی حاضر نيست، قاضی، «تسهيل کننده» کار کدام طرف است؟
۶- يونامی چرا در برابر نقض آشکار حقوق بشر و قانون انسان دوستانه بين المللی در مورد ما ساکت است؟ در بازداشت نگهداشتن دسته جمعی برای چيست؟ دکلهای مراقبت و پارازيت و استراق سمع شبانه روزی در اطراف مان اکنون حتی تلفنها و تلويزيونهای ما را مختل کرده است
۷-شما گفته ايد «مينی اشرف» در ليبرتی خط قرمز دولت عراق است. قربانی کردن و انهدام ساکنان اشرف و اپوزيسيون ايران چطور؟ شأن و شرافت انسانی ساکنان اشرف چطور؟ حق مالکيت ما چطور؟ آيا ما می توانيم در ليبرتی مانند همه پناهجويان و پناهندگان و شهروندان عادی، به بيرون از ديوارهای بلند و قطور سيمانی برويم؟ آيا می توانيم به پارک يا مسجد يا زيارت يا سينما برويم و به خدمات پزشکی دسترسی آزادانه داريم؟ آيا يونامی و کميساريا در استانداردهای خود اين موضوع را هم در نظر می گيرند يا بر خلاف حاکميت عراق است؟
۸-حداکثر زمان اقامت ما در آن چه عامدانه و به طور غيرقانونی مکان موقت انتقالی (TTL) نام گرفته تا با شرايط و امکانات زندگی ما در اشرف مقايسه نشود، چند ماه يا چند سال است؟ شما به خوبی می دانيد و در ملاقاتهای خود هم به نمايندگان ما گفته ايد که انتقال کليه ساکنان به کشور ثالث ممکن است ۲ تا ۳سال بطول بيانجامد. در اينصورت مطلقاً نمی توان محل جديد را مکان موقت انتقالی (TTL) ناميد که برای يک مدت بسيار کوتاه از چند روز تا چند ماه است. اين در حالی است که هم يونامی و هم کميساريا تأکيد می کنند که هيچ تضمينی در مورد زمان انتقال به کشورهای ثالث وجود ندارد.
لطفاً پاسخ سؤالات ما را به طور مکتوب بدهيد زيرا بدون تضمينهای حداقل نمی توانيم هيچ گونه جابه جايی را بپذيريم. به نظر می رسد رژيم ايران و دولت عراق می خواهند با تأييد شرايط خودشان در ليبرتی توسط يونامی و کميساريا، ما را بين مرگ و تسليم به فاشيسم دينی مخير کنند و ما هرگز تسليم را نمی پذيريم. ما آرزو می کنيم هم چنان که در فراخوان بين المللی ۲۴نوامبر ۲۰۱۱ به يونامی و نماينده ويژه دبيرکل عليه جابه جايی اجباری ما خاطرنشان شده بود، يونامی و کميساريا سهيم در فاجعه ای که پيش روی ماست نباشند.
رو نوشت:
-دبيرکل ملل متحد
-کميسر عالی پناهندگان، آنتونيو گوترز
-کميسر عالی حقوق بشر، ناوی پيلای
- معاون دبيرکل، لين پاسکو