۳۸۰نماینده پارلمان اروپا که اکثریت نمایندگان این پارلمان هستند،بیانیه یی را امضا کرده اند که طی آن تصمیم نخست وزیر عراق نوری المالکی برای بستن کمپ اشرف در پایان ماه دسامبر و جابجایی اجباری نفرات به سایر نقاط در داخل عراق قویا محکوم شده است.

نمایندگان پارلمان اروپا خواستار بکارگیری نیروهای سازمان ملل برای حفاظت ساکنان تا زمان انتقال آنها به کشورهای ثالث، شده اند.
هر ترتیبات امنیتی و به اصطلاح حفاظتی که دولت عراق بخواهد انجام دهد مطلقا غیر قابل قبول است. تمامی مراحل مصاحبه ها و پروسه ثبت کمیساریای عالی پناهندگی باید تحت حفاظت امریکا یا سازمان ملل قرار بگیرد.
جابجایی اجباری ساکنان اشرف به سایر نقاط در عراق توسط پارلمان اروپا در قطعنامه آن درباره اشرف، مصوبه ۲۴ آوریل ۲۰۰۹، محکوم شده است.
هزاران پارلمانتر در سراسر دنیا و همچنین سیاستمداران ارشد در عراق شامل نایب رئیس جمهور عراق، رئیس مجلس عراق و معاون نخست وزیر عراق، این جابجایی اجباری و نقض حقوق اولیه آنان را محکوم کرده اند.
تلاش های خستگی ناپذیر خانم مریم رجوی و مقاومت ایران برای دستیابی به یک راه حل مسالمت آمیز بسیار شایان تقدیر می باشد. همچنان که خانم رجوی اخیرا به دبیر کل ملل متحد نوشت: ”هدف ما نجات جان ساکنان اشرف است. آنها بزرگترین گنجینه مردم ایران می باشند. به همین دلیل است که رژیم ایران مصمم است آنها را نابود کند“.
بعد از سفرم به عراق و گفتگوهایم با خانم رجوی در پاریس، او ساکنان اشرف را قانع کرد که طرح پارلمان اروپا برای بازاسکان در کشورهای سوم را به رغم مخالفتی که ابتدا داشتند، قبول کنند.
خانم رجوی همچنین ۷ طرح و راه حل آلترناتیو پیشنهادی ارائه داد و به درستی تاکید کرده است که هر جابجایی اجباری داخل عراق بدون حفاظت امریکا یا سازمان ملل یک مقدمه برای کشتار خواهد بود.
در چنین شرایطی، سرزنش کردن ساکنان و رهبری اشرف و مسؤلین شورای ملی مقاومت ایران برای مخالفتشان با جابجایی اجباری بدون حفاظت و بدون تضمین های بین المللی، بسیار غیر مسؤلانه و صرفا توجیهی برای اقدامات سرکوبگرانه آقای مالکی خواهد بود.
ما در پارلمان اروپا می توانیم شهادت بدهیم که ماکزیمم همکاری از سوی سازمان مجاهدین خلق ایران برای نجات همکارانشان در اشرف وجود داشته است. این دعاوی که ساکنان مصمم هستند در اشرف بمانند کاملا غیر واقعی و توجیه تراشی برای کشتار آنهاست.
آقای مالکی از ”حاکمیت“ عراق به عنوان بهانه ای برای کشتن ساکنان اشرف استفاده میکند. دولت عراق علنا میگوید که آنها هیچ استاتوی حقوقی ندارند و لذا دارای هیچ حقوقی نمی باشند. حاکمیت داشتن، مستلزم مسؤلیت در قبال تمامی کسانی است که در کشور زندگی میکنند . عراق تعهدات خودش را نقض کرده است. لذا بنا بر اصل «مسؤلیت بین المللی برای حفاظت» (آر تو پی) که در سازمان ملل متحد در سال ۲۰۰۵ به تصویب رسید، این مسؤلیت جامعه بین المللی و سازمان ملل متحد است که اقدامات ضروری را برای حفاظت ساکنان اشرف اتخاذ کنند. چیزی که ما در عراق در حال حاضر داریم، در واقع، ”حاکمیت“ رژیم ایران است.